Een roos voor onze verslaggever

In het verleden was er geen haar op mijn hoofd, en ik kan U verzekeren dat dat er veel zijn, die er aan dacht om een tatoeage aan te laten brengen. Tegenwoordig zie je echter steeds meer mensen die deze merkwaardige stap toch zetten. Iets dat velen willen, wil ik ook. Ik ben wat je noemt een echte meeloper. Bovendien wordt de tatoeage gratis aangebracht en dan kruip ik desnoods op een elektrische stoel, zolang ik de stroom maar niet hoef te betalen.

Onvermijdelijk werpt zich een tweetal vragen op: waar en wat. De eerste vraag is snel beantwoord: bij Tattoo Ron in Blerick. De tweede kwestie brengt heel wat meer problemen met zich mee. Welke tatoeage en hoe groot mag ze zijn. Voor de hand ligt uiteraard dat ik een hartje laat aanbrengen met een pijltje erdoor. Boven het hartje wordt de naam van mijn vrouw vermeld, eronder mijn eigen naam. Probleem daarvan is dat mijn vriendinnetjes dit absoluut niet zullen tolereren. Nog moeilijker is het om de namen van mijn buitenechtelijke relaties te vermelden. Daarvoor is mijn arm te kort en mijn vrouw me te dierbaar. Ik moet tenslotte ook eten en drinken. Daarom besluit ik om een rode roos te laten tatoeëren. Ik beledig niemand en ik kan altijd slijmerig zeggen; “Kijk, dit heb ik speciaal voor jou gedaan, omdat ik zoveel van je hou.” Tattoo Ron, aan de Horsterweg in Blerick, is snel gevonden maar eerst moet ik me tussen een stel Harley Davidsons doorwurmen. Onder Ron’s zaak is namelijk HD-Service gevestigd, een garage waar een niet onaanzienlijk aantal Harleys staat te blinken en te koop wordt aangeboden. Met de schitterende machines nog op mijn netvlies arriveer ik hijgend als het paard van Christus boven aan de trap. Daar wacht me een pijnlijke verrassing. In plaats van een boevengat, word ik geconfronteerd met ruimtes die me sterk doen denken aan een tandartspraktijk. De gedachte aan de gebitsvernietiger doet me huiveren. Gelukkig duikt Ron van Helden na korte tijd op en stelt me op mijn gemak.

Plantensproeier
“De tijden dat er met smerige naalden in rokerige holen, duistere gaten en achter lugubere barretjes, rebellen en zeelui getatoeëerd werden, liggen ver achter ons. Vroeger was het dikke lijnen uitzetten, inkleuren en klaar is Kees. Tegenwoordig luidt het motto ‘kwaliteit en finesse verpakken in hygiëne’. Mensen uit alle geledingen van de bevolking laten zich tatoeëren. Van doktoren tot directeuren en van gynaecologen tot huisvrouwen. In de jaren zestig liet de opstandige zoon zich tatoeëren, nu is het de beurt aan zijn moeder. Weet je, tatoeages zijn een heel normaal verschijnsel geworden. Doordat het allemaal een stuk hygiënischer is geworden en ook de techniek in deze branche niet stil heeft gestaan, is men zich gaan realiseren dat een tatoeage iets wezenlijks kan bijdragen aan de personificatie van een bepaald individu.” Trillend als een rietje neem ik plaats in een comfortabele stoel en Ron pompt de stoel omhoog om mijn schouder vakkundiger te kunnen teisteren. Hoewel er op dat specifieke lichaamsdeel geen haartje te bekennen is, wordt ik er toch geschoren. “Om te voorkomen dat minuscule haartjes nadat de huid zich weer gesloten heeft naar binnen groeien”, licht hij toe. Vervolgens word ik met een plantensproeier bespoten. Geduldig leg ik Ron uit dat ik aan luizen of ander ongedierte principieel geen onder¬dak verleen en dat ik het derhalve niet noodzakelijk acht om mij te ontluizen. Het blijkt echter om een desinfecterend middel te gaan.

Laserapparaat
De verf staat klaar, de ezel die in de stoel zit is klaar en de naald wordt uit de verpakking gehaald. Ik krijg nog even de neiging om om mijn moeder te roepen maar het is al te laat. Ik hoor het angstwekkende geratel van het ondefinieerbare instrument dat Ron hanteert en wacht hevig zwetend op de eerste pijnscheut. Het blijkt allemaal reuze mee te vallen. Geen bloederige taferelen en de verwachte pijn blijkt, de goden zij geloofd, slechts een gevoel dat het midden houdt tussen een vreemde tinteling en een licht irriterende prikkeling. Moeilijk te omschrijven maar het eindigt in elk geval op ‘-ing’. Na een minuut of twintig is het karwei geklaard en toont Ron mij in een spiegel het resultaat. Een roosje prijkt in volle glorie op mijn voorheen kale, haarloze schouder. Ik ben zo trots als een pauw, gelukkig heb ik niet zoveel veren. Tattoo Ron beschikt op zeer korte termijn ook over de mogelijkheid om tatoeages te verwijderen. Met behulp van een laserapparaat is hij in staat om oude tatoeages probleemloos en zonder littekens te verwijderen. Bovendien is Ron begaan met het vrouwelijke schoon doordat hij de mogelijkheid biedt bepaalde make-up, zoals eyeliner, permanent aan te brengen, biologisch afbreekbaar en non-allergisch. Het gaat wat mij betreft te ver hieromtrent in technische details te treden want, geloof het of niet, ik ben niet het type dat zich elke dag weer toetakelt met make-up. Geef mij maar een tatoeage! (loupatty.nl)