Theo Hiddema: Niets leukers dan een rechter bij de neus nemen

U kent ze wel, die talkshows die elk uur van de dag weer ‘s lands kijkbuis terroriseren. Eindeloos gemeier, oeverloos gezwam en ongefundeerd gemekker over zaken die er niet echt toe doen. Shows derhalve die verder niets te melden hebben. Toen ik dan ook onlangs kennis nam van het feit dat er ook in Venlo een talkshow ten gehore zou worden gebracht onder de naam “even doorpraten”, werd mijn welgemeende belangstelling toch gewekt. Met name omdat het programma ‘helemaal in het teken staat van Venlo en vooral het imago van de stad’, zoals een aankondiging in een weekblad luidde.

Venlo schijnt nu eenmaal de meest verdorven plattelandsgemeente van heel Nederland te wezen. Alle shoarmatenten worden immers geflankeerd door een zootje coke- en heroïnedealers en koffieshops houden er voorraden softdrugs op na die het bevattingsvermogen van de geheelonthouder verre ontstijgt. Alsof andere steden niet met dit fenomeen te maken hebben. Om nog maar te zwijgen over de bende die elke vergelijking met de Daltons zou kunnen doorstaan en misdaden op haar geweten heeft die zelfs Lucky Luke niet zou kunnen bevroeden. Alsof niet elke andere stad gecon­fronteerd wordt met moord en doodslag. Het Sodom en Gomorra van de Westerse welvaartsmaatschappij derhalve. Watersnoden teisteren de stad en iedereen vraagt zich verbijsterd af hoe het mogelijk is dat juist Venlo door die vermaledijde Maas weer ‘gepakt’ wordt. Alsof ook Maastricht, Roermond, Arcen of Tegelen niet ernstig onder de invloeden van de natuur te lijden hebben gehad. De show wordt spontaan gepresenteerd door een tweetal Venlose Jan Lenferinken. Zij stellen vragen aan een aantal coryfeeën zoals ene Feij, ene Vercoulen, ene Pasch en ene Verhoeven. Bij binnenkomst word ik onmiddellijk geconfronteerd met de scherpe blik van de Maastrichtse strafpleiter Theo Hiddema die al heel wat cliënten buiten de bajes heeft weten te houden. Hij is, ondanks het feit dat hij beschikt over een Porsche, toch per openbaar vervoer in Venlo geraakt.

Uitbroeden
“In de trein kan ik gewoon doorwerken of een tukkie doen”, vertrouwt hij me toe, terwijl hij rustig aan zijn pilsje nipt, “bovendien zie je nog eens iets van de wereld. Nee, nee, wanneer ik moet werken drink ik geen druppel. Je weet dat ik mijn pleidooien improviseer, ik schrijf niets op. Dat houdt in dat je helder moet blijven om in trance te kunnen geraken. En dat lukt niet wanneer ik ook maar een pilsje achter de kiezen heb. Niet dat anderen iets merken maar ikzelf ondervind er nogal last van.” Hiddema is zojuist door Jos Bouten aan de tand gevoeld en met het nodige gevoel voor humor weet rasartiest Hiddema zijn kwelgeest steeds van repliek te dienen. Door zijn betogen met de nodige kwinkslagen te doorspekken, weet Hiddema de lachers steeds weer op zijn hand te krijgen. Na een half uurtje gezeurd te hebben over de bende en de IRT-affaire maakt de quizmaster eindelijk een einde aan het gesprek. Veel wijzer zullen de luisteraars er niet van geworden zijn want hadden zij niet alles al in het regionale dagblad kunnen lezen? Voor deze buitensporige prestatie ontvangt Theo Hiddema een inferieure fles wijn uit de Rioja. ‘Bodegas Lacort’ vermeldt het etiket op de fles. Hiddema is niet te beroerd om tot in den treuren aan eenieder die het maar horen wil, uit te leggen hoe het ook alweer zit met de Bende van Venlo. “Heb ik geen moeite mee, mijn werk is mijn hobby. Zolang ik maar kan praten voel ik me op mijn gemak. Ik ben niet het type dat acht uur achter een bureau kan zitten. Ik moet kunnen lullen. Zeg nou zelf, er bestaat toch waarachtig niets leukers dan uitdagingen aanvaarden, plannetjes uitbroeden en rechters bij de neus te nemen.” Toch peinst Hiddema er niet over om tot aan zijn levenseinde de strafpleiter uit te blijven hangen. “Welnee joh, eens komt er een einde aan. Wat ik dan ga doen? Ik heb er nog geen notie van, misschien word ik wel rechter”, grijnst hij.

Maasboulevard
De pauze wordt opgeluisterd door een meiske dat zingend gewag maakt van het feit dat ze onze oosterburen het liefst onder de grond opgeborgen ziet. Desnoods in een parkeergarage. Na het intermezzo komen de vier kanonnen, die zich nadrukkelijk distantiëren van de door de zangeres uitgekraamde tekst, aan bod die verder ook weinig te melden hebben. Zo ervaren we dat Vercoulen vanochtend naar de hondenrennen is geweest, Feij weet te vertellen dat hij de Venlonaren alleraardigste mensen vindt, Pasch meent dat de nieuw aan te leggen Maasboulevard bij de rest van het centrum getrokken moet worden en Verhoeven meldt dat de festiviteiten het volgend jaar in het teken van Amerika staan. Wat is het nut van een discussie wanneer de waarheid toch altijd weer in het midden blijkt te liggen. Misschien legt men het er allemaal te dik bovenop. Misschien heeft elke andere stad, dorp of gehucht wel te maken met soortgelijke problemen en moet men zich realiseren dat excessen kennelijk door de tijdgeest verheven zijn tot kwalijke trivialiteiten waarmee de burger, het gemeentebestuur, de winkelier of de industrieel maar mee moeten zien te leven.