ONZE VIERVOETERS
We hebben sinds 1999 een officiële kennelnaam, geregistreerd onder nummer 36133 bij de Raad van Beheer: ‘Van de Craneveld’. Niet dat het iets zegt, maar we bestaan wel.
In april 1979 hebben Thea en ik onze eerste hond gekocht. Dat was nog een hele investering want we moesten maar liefst tien gulden ophoesten. Afijn, het immense bedrag uit onze poeplap getrokken en meenemen dat zwarte ding op vier poten. Aan een lange waslijn. We wisten niet al te veel van honden. Vier poten, een staart en een bek om te bikken, daar waren we van op de hoogte. De verkoper vertelde ons met enige stelligheid dat het om een zwarte fox terriër ging. Wij de hondenencyclopedieën er op nageslagen, nergens een zwarte fox terriër te bekennen. Maar wij hanteerden toen al het oer-Hollandse gezegde ‘who cares’ en gingen vrolijk met de hond aan de slag. Nu bleek Sjoof, zoals we haar noemden, een beetje zwanger te wezen. Drachtig heet dat in de hondenwereld. Ze kreeg vijf pups. We hebben er een van gehouden: het teefje Rataplan. Het zou de aanzet vormen tot een langdurige relatie met het huisdier dat zijn oorsprong in de wolf vindt. We zouden er nimmer spijt van krijgen, sterker nog, de hond heeft in ons leven een enorm belangrijke plaats ingenomen.
Ieder zo zijn eigen hobby. De een spaart postzegels, de ander mag graag op zijn motor over zandvlaktes jakkeren. Jan vindt het geinig om een muts te breien, Miep houdt van gewichtheffen. Voor elk wat wils. Wij hebben iets met honden.
Met cairn terriërs om het wat nauwkeuriger uit te drukken. De cairn is een kleine, ruwharige opsodemieter die een energie heeft waar de honden geen brood van lusten. Schoothondjes zijn het derhalve allerminst. Hoewel, een teef wil nog wel eens op schoot komen zitten. Een reu is doorgaans wat dominanter. Met dominant bedoel ik overigens niet agressief. Dat is iets anders. De cairn was van oorsprong een hond die vossen uit hun holen moesten jagen. Aan het andere eind stond dan een heldhaftige jager die de dieren neerknalde. Kennelijk ook een hobby. Tegenwoordig zie je dat nog maar zelden. Het instinct is er een beetje uitgefokt en de cairn is nu gedoemd zijn leven in een heus mensenhuis te slijten. Een kleine dertig jaar geleden kochten we voor twee tientjes onze eerste hond. Het zou een zwarte fox terriër zijn, maar na een berg hondenencyclopedieën erop nageslagen te hebben, bleek dat de kynologische wereld geen zwarte fox terriër rijk is. Boeide verder ook niet. Wel buitengemeen interessant was het feit dat Sjoof een teef was en dat teven over het algemeen drachtig kunnen worden, en, in ons geval, het zelfs al was. Sjoof produceerde vijf niet nader te definiëren honden, waarvan we er een hebben gehouden: de teef Rataplan. Alles wat leeft gaat ook weer dood en dat geldt dus ook voor honden. Rataplan stierf toen ze ruim dertien was en de moeder dreigde weg te kwijnen. Rashondje erbij gezet. Een jonge dame, een cairn terriër die we Vinnie noemden. Sjoof leefde op en heeft het nog een jaar of twee volgehouden. We kochten er de cairn reu Vito bij en net als in de mensenwereld zullen honden geen gelegenheid onbenut laten om te paren. Hun seksleven is niet zo gevarieerd als het onze, maar dit terzijde, anders wordt het een totaal ander verhaal. Afijn, om een lang verhaal kort te houden: Vinnie kreeg vier pups, waarvan er een na een dag of veertien stierf. Een hond hebben we verkocht en twee hebben we gehouden. Sonny en Luca. En zo kon het bestaan dat we een pa, ma, zoon en dochter in huis hadden. Gezellig. Lekker veel wandelen en dollen, want een hond heb je nu eenmaal niet om hem in een mand te dumpen. We wandelen ontzettend veel met het spul. Gescheiden trouwens want om nu met vier druktemakers op pad te gaan, is een beetje te veel van het goede. Dat roept ook altijd vragen op. Of we misschien heibel hebben. Dan zijn er natuurlijk die gasten die de Dierenbescherming in willen schakelen. Ze vinden dat de honden toch al van die korte pootjes hebben en dat ze door al dat waggelen alleen maar korter worden. Of dat zooltjes te veel slijten. Een geintje dat we altijd wel weten te waarderen. Alleen maar gein met de viervoeters dus?
Hardnekkig misverstand
Nou, niet altijd. Honden moeten om in leven te blijven eten en drinken. Nu is drinken geen punt. Ze believen noch koffie, noch whiskey, alleen water, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Da’s lekker goedkoop. De kosten die het voer met zich meebrengen vallen ook wel mee. Een onderdeurtje schrokt geen kilo’s voer naar binnen. Nee, de gang naar de dierenarts om de fidele vrienden in te laten enten en de jaarlijkse aanslag op onze beurs om de hondenbelasting te betalen zijn kostenposten die er bepaald niet om liegen. Dus bezint voor ge begint, zou ik zo zeggen. Het vorig jaar stierven pa en ma vrij plotseling binnen een tijdbestek van twee maanden. De pup die we ooit verkochten kwam terug op het oude nest omdat de eigenaren hem niet konden uitlaten waardoor Vito, genoemd naar z’n vader, dikker en dikker werd. Nu leven we dus nog met drie cairns. Twee broertjes en een zusje. Tot slot zou ik graag nog een hardnekkig misverstand willen ontzenuwen. Sommige mensen krijgen geen kinderen, sommigen willen er geen. Wij behoren tot die laatste partij. Wij hebben geen honden omdat we geen kids hebben. Wij hebben honden omdat we het zien als een buitengewoon leuk tijdverdrijf. Wij hebben een hobby, de honden hebben een goed leven. Dat is de essentie van het houden van honden. En wie graag kinderen verzorgt, wie het behaagt om op ski’s achter een boot te hangen of vissen uit het water wenst te halen, moet dat vooral doen.
Ons manneke Vito
Hij is slechts tien jaar geworden en is in het beroerde jaar 2005 aan kanker gestorven. Hij was een dominante maar lieve hond waaraan we waanzinnig veel plezier hebben beleefd. Dominant maar ook wandelziek en greppelgraver van de hoogste orde. Hij heeft onze hele tuin van loopgraven voorzien zodat het voor inbrekers onmogelijk was tijdens nachtelijke uren bij ons in te breken zonder de nek te breken. Toen we de tuin eenmaal op orde hadden en de loopgraven verdwenen waren, werd er ‘s nachts bij ons ingebroken! Hij had iets. Grote honden liepen met een grote bocht om hem heen. In huis konden ze de kachel met hem aanmaken, buitenshuis was hij de baas. Hij hoefde er geen enkele moeite voor te doen. Hij keek gewoon naar een ander manneke en het pleit was beslecht. Don Vito noemden we hem en denken met weemoed aan hem terug, aan zijn blik, zijn houding, zijn doen en laten. Hij was het jong dat je met en oogopslag kon vermorzelen, maar dan wel in de goede zin van het woord.
Net als mensen, worden honden geboren en gaan ze na verloop van tijd ook een beetje dood. Dat zouden we vooral in 2011 hardhandig ervaren. Toen moesten we afscheid nemen van maar liefst drie honden binnen een tijdsbestek van nauwelijks een half jaar. Toch schrijdt het leven voort en zien nieuwe cairns het levenslicht. Ons geluk.
Van de drie cairns die Vinnie baarde, hebben we er twee gehouden. Een hebben we verkocht. Die mensen noemden hun hond naar de vader: Vito junior. We hebben altijd leuke contacten met hen onderhouden en toen we in 1997 naar Blerick verhuisden omdat ons flatje in Venlo wat te krap werd voor vier rondrazende, niets en niemand ontziende praatjesmakers. Daar woonde ook junior en we zagen hem toen vrijwel dagelijks. Toen in 2005 Vinnie en Vito kort na elkaar stierven, kwam junior terug op het oude nest. Baasjes Bep en partner deden met verschrikkelijk veel pijn in het hart afstand van Vito omdat het uitlaten door omstandigheden moeilijk ging. Afijn, we hadden het hele nest weer in de tent en we hebben er nog zeven jaar last van gehad….. 2011 staat bij ons in de boeken als het rampjaar, het jaar dat we van de drie honden afscheid moesten nemen. Sonny hebben we in juli in moeten laten slapen en Vito junior een maand later. Op 14 december werden we vermorzeld door het feit dat onze laatste hond Luca niet meer verder kon. De drie honden zijn ruim vijftien geworden. ‘Ben blij’, zou je dan zeggen. Maar we waren verre van blij. Na 32 jaar geen hond meer in huis, hoe deprimerend kan het leven zijn, zo ervoeren we.
Een nieuwe lichting
Vier dagen later hadden we weer een nieuwe belhamel in huis. Het teefje Sienna, een rode cairn nog wel. We hebben haar bij Ria in Reussel gehaald. Levendig en speels als de pest en wat is ze sociaal. Ze bespringt leonberger Roosje uit de buurt alsof het een rat is. Een keer slikken en Sienna zou slechts voor een klein gedeelte voorzien in de dagelijkse voedselbehoefte van Roosje. Aanvankelijk wilden we een reu, maar die was in december niet beschikbaar. Toen eenmaal Sienna in huis was, kwam de discussie om toch een reu te halen op gang. Die discussie duurde toch al gauw een minuut of twee en uiteindelijk hebben we bij Klaske de Jong in Asten Vito de Derde gehaald. Goh, en laat dat jong ook zo rood als een kreeft wezen. Briljant joch met veel potentie om ons ook weer de stuipen op het lijf te jagen. Maar goed, daar doen we het ook om. Leven in de tent!
