SJOOF & RATAPLANIn april 1979 hebben we onze eerste hond gekocht. Dat kostte ons maar liefst tien piek! We zaten regelmatig in de kroeg en Mie, de eigenaresse van de tent, vertelde ons dat ‘sjoof’ een tientje betekende in Amsterdam. Dus noemden we haar Sjoof. Ik zeg hier met opzet ‘haar’ want ‘t mokkel bleek drachtig. Ze vrat onze borden spaghetti leeg voordat we aan tafel schoven en ook de suikerpot was niet veilig. Welaan, na enkele weken wierp ze vijf pups. Aanvankelijk wilden we het zwartwitte hondje houden. We noemden hem Idefix. Helaas, toen we eens van de kroeg terugkwamen en ik een bak bier te veel op had, opende ik de voordeur van Antoniuslaan 47 waar we destijds woonden en laat dat zwarte hondje met zijn krulletjes zijn pootje onder de voordeur hebben. Resultaat: gebroken poot. Afijn, het pootje werd gespalkt en de rest van de pups begon er vrolijk aan te knagen zodat de spalk binnen een mum van tijd als een vijfde poot langs het lichaam van het hondje hing. Dus hebben we haar maar gehouden. We noemden haar Rataplan! Kerstmis 1992 stierf Rataplan, dertien en een half jaar oud. Sjoof kwijnde weg en we hebben er op koninginnedag 1993 een pup naast gezet: de cairn Vinnie. Sjoof heeft het nog tot april 1995 volgehouden. Toen hebben we haar in moeten laten slapen.
VINNIEOnze eerste cairn. Rataplan was gestorven en Sjoof dreigde weg te kwijnen. Dus hebben we er een pup naast gezet. Mijn broer adviseerde een cairn. Nooit van gehoord, dus de boeken erop nageslagen. En de karakterbeschrijvingen bevielen ons wel, om over het uiterlijk nog maar te zwijgen. Vinnie zou onze liefde voor het ras aanzwengelen. Het zou ook de hond worden waarmee we naar tentoonstellingen zijn gegaan. Naar Hilversum, Arnhem, Luik, Uden, Maastricht en meer van dat soort dorpen. Vinnie was van redelijk hoge kwaliteit. Ze was een ‘Zeer Goed’ hondje dat af en toe zelfs de kwalificatie ‘Uitmuntend’ wist te behalen. Het interesseerde haar overigens geen reet. Wat haar wel interesseerde? Eten! Daar deed ze een moord voor. Soms bijna letterlijk. Zo beet ze tijdens een ringtraining eens een sheltie een gat in de kaak en de poedel van een van de buurtbewoners moest er ook bijna aan geloven. Vinnie was ook een apart moedertje. Een teefje zoogt haar pups en ze deed het ook. Alleen hield ze er ‘s nachts een aparte methode op na. De pups in de kamer, zij bij ons op de slaapkamer. Midden in de nacht kraste ze met haar pootjes op de deur ten teken dat ze weg wilde. Effe pups zogen en ze kraste aan de andere kant van de deur van de slaapkamer: mevrouw wilde weer bij ons zijn. Op tienjarige leeftijd kreeg ze problemen met haar alvleesklier. Ze kreeg prednisolon voorgeschreven. Het zou haar slopen. Na twee jaar op 20 mei 2005 is ze op 12-jarige leeftijd gestorven. Zomaar in slaap gevallen en weg was ze. Ze is de enige hond tot dusver die we niet hebben moeten laten inslapen. Moordwijf.
VITOGeboren 17 augustus 1994. Officiële naam: Pablo-Didi van Gemma’s Hof. We hebben hem gekocht in Blitterswijck bij Geert Coenen. Geert zijn we eens tijdens een tentoonstelling in Bergen tegengekomen. Hij vroeg ons of we zijn reu wilden kopen omdat we regelmatig met Vinnie showden. Het moest zijn nieuwe ‘showrunner’ worden. We hadden nog nooit een reu gehad maar we hebben het erop gewaagd. Slimme zet! Tentoonstellingen hebben we niet veel met hem gelopen, alhoewel hij veel potentie had. We hadden er gewoon een teringhekel aan. Maar Vito had ook andere potenties: hij was potent! Hij zou de vader worden van ons enige nestje. En wat voor vader. Was hij voor de geboorte van het nestje een onnozele reu die moeite had om zijn achterpootje op te tillen tijdens het plassen, erna was het een bijzonder dominante reu (in de goede zin van het woord). Binnen was teefje Vinnie de baas. Buiten was hij het. Andere reuen liepen met een grote boog om het jong heen. Het liep wel eens uit de klauwen, maar dat was omdat hij plotseling door een andere reu in de rug werd aangevallen. Hij maakte er korte metten mee. Vito was ook een bijzonder verdraagzame en lieve hond die van wandelen en graven hield. Hij kon zijn hart in onze tuin ophalen. De loopgraven die hij groef zouden niet in de Eerste Wereldoorlog hebben misstaan. Kortom, we missen hem nog steeds, hij heeft een onwisbare indruk achtergelaten. Hij stierf op de verjaardag van Thea, 16 maart, ruim tien jaar jong aan kanker.
SONNYGeboren op 28 mei 1996, we hebben haar 8 juli 2011 moeten laten inslapen. Sonny was met afstand de liefste hond die we tot dusver hebben gehad. Ze had van die prachtige kraaloogjes, was energiek en enorm nieuwsgierig. Haar rol in het roedel was marginaal, maar daarom niet minder belangrijk. Tot haar eerste loopsheid deelde ze de bench met Luca. Toen werd het iets moeilijker en om ongewenste gezinsuitbreiding te voorkomen, kreeg ze een eigen bench. Het was ook een hond waarvan we ons afvroegen of ze de blaftechniek wel meester was. Later heeft ze dat ruimschoots ingehaald. Sonny was een mokkeltje dat zich moeiteloos binnen het roedel aan wist te passen. Was er heibel tussen Vito en Luca, ze hield zich altijd afzijdig. Ze had ook een komische gewoonte. Ze wilde altijd ongevraagd bij mensen naar binnen kijken. Daartoe zette ze haar pootjes op het muurtje dat een woning omheinde en stond dan altijd met bijzondere interesse het familieleven van anderen te aanschouwen. Was altijd wel wat genant. Samenvattend: een vrijerswijf dat haar eigen plek binnen het roedel heeft opgeëist.
LUCADe raarste snuiter die we in huis hebben gehad. We hebben ons altijd wild om hem gelachen omdat hij de meest onmogelijke kapriolen uithaalde. Ook hij werd 28 mei 1996 geboren en hij zou de oudste hond uit het nestje van Vinnie worden. 14 december 2011 hebben we hem moeten laten inslapen omdat hij een gezwel aan zijn achterpoot had dat zo groot was geworden dat we ertoe gedwongen werden. Hij was nog helder van geest en wilde nog wel. Het was fysiek gewoon onmogelijk. Maar wat hebben we van hem genoten. Een hond die de grootste praatjes had maar zich altijd achter het roedel verschool. Bijna hadden we hem als pup aan een Duitser uit Munchen verkocht. Maar Thea wilde het niet. Daarom is hij bij ons gebleven en we hebben er bepaald geen spijt van gehad. Luca had alles in zich. Hij kon lief zijn maar ook onbesuisd. Aanhankelijk (wellicht de meest aanhankelijke hond die we hebben gehad) maar ook ook dolkomisch. Het was qua model ook de cairn die we het meest waarderen. Kort en gedrongen. Luca jengelt nu in de hondenhemel rond en we weten zeker dat hij daar de boel onveilig maakt.
VITO JUNIORJunior werd op 28 mei 1996 geboren. Hij was een van de vier hondjes uit het nest van Vinnie. Een pup stierf na pakweg twee weken en een reu en teef hebben we gehouden. Vito hebben we aan Bep & Angela verkocht. Zij noemden de hond naar de vader. Die heette Vito, dus…In 2005 kwam Vito door omstandigheden bij ons terug. We waren er dolblij mee, vooral omdat pa Vito en ma Vinnie enkele maanden eerder waren gestorven. Zeven jaar hebben we nog van hem mogen genieten. Een uiterst lieve hond met in onze optiek de mooiste ogen van alle honden die we hebben gehad. Het was een jong die zich moeiteloos aanpaste. Zelfs na negen jaar bij Bep en het feit dat hij met onze reu Luca werd geconfronteerd. Natuurlijk, er was wel eens herrie in de tent, maar het duurde nooit lang. Het was een zwembadliefhebber pur sang. Hij was niet uit zijn waterbadje weg te meppen. Maar zwemmen in de Maas? Ho maar! Begin augustus kreeg hij problemen met zijn nieren en op 8 augustus 2011 hebben we hem moeten laten inslapen. De hele tent hangt nog vol met foto’s van hem en telkens wanneer we ernaar kijken, genieten we van de momenten die we met hem hebben beleefd.
SIENNASienna werd 14 oktober 2011 geboren in Reusel bij Ria der Kinderen. De kennelsnaam is Kinjoribo. 14 december hebben we onze laatste hond Luca moeten laten inslapen. Na 32 jaar zaten we zonder hond. Geen optie. Dus informeren bij de Nederlandse Cairn Terrier Club. Via Marijke de Vries kwamen we erachter dat er nog een teefje te koop was in Reusel. We wilden eigenlijk een reu, maar we hadden geen keus. Dus het teefje maar gehaald. We hebben er geen spijt van gekregen. Het was een rode cairn en een socialere hond dan haar hebben we nog niet gehad. Ze speelde (speelt) met elke beschikbare viervoeter en was (is) gek op mensen. Bovendien deed (en doet) ze alles wat God heeft verboden. En laat dat nu net iets zijn waar we naar op zoek waren. Al onze cairns hebben Italiaans, mafioso, namen. Dus hebben we haar Sienna genoemd. Bovendien betekent ‘sienna’ in het Italiaans ‘roodbruin’. Pakkender kon het niet. En de reu? Hij zou er toch komen!
VITO DE DERDEWe wilden perse een reu. Dit is hem geworden. We hebben hem bij Klaske de Jong in Asten gehaald. Redbad Cairns heet de kennel en Vito doet de naam van de kennel eer aan. Ach, wat valt er over hem te zeggen. Het joch komt net kijken. Wat we wel weten is dat het een sociale praatjesmaker is en dat hij fantastisch met Sienna kan opschieten. En daar zijn we bepaald niet ongelukkig mee. Zoals het er nu naar uitziet, wordt het een tamelijk grote cairn die het leuk op shows zou doen. Hij neemt het niet zo nauw met plassen en poepen. Hij doet het waar hij gaat en staat. Behalve in huis. En daar gaat het toch om. Bij de buren? Bij Bep en Angela? Bij onze schoonmoeders? Het zal ons worst wezen…wordt vervolgd.
